yumaq

1.

f.

1. Su və ya su və sabun, yaxud başqa bir maye ilə təmizləmək. Əllərini yumaq. Əl-üzünü yumaq. Ayaqlarını yumaq. Paltar yumaq. – Bahadır üzünü yuyub çay içməyə getdi. N. N.. Bir həyətdə bir müsəlman arvadı arxın kənarında qab yuyurdu. C. M.. Müşgünaz başını yuyub quruladıqdan sonra güzgünün qabağına gəldi. Ə. Vəl..

2. Çarparaq, toxunaraq dağıtmaq, aparmaq (yağış, dəniz, çay). Dalğalar sahili yuyur. – Su bütün əkinləri yuyub aparmışdı. Ə. S..

3. məc. Əvəzini vermək, doğrultmaq («günahını», «təqsirini» sözləri ilə). <Heydər bəy:> Naçalnik, mən hazıram ki, bu təqsirimi öz qanım ilə . . yuyam. M. F. A.. <Əxistan:> Söyləsin bir mənə əyan Səbahi; Neylə yuyacaqdır ağır günahi? M. R..

2.

is. Top kimi sarınmış sap, ip və s. Bir yumaq yun ip. – Keçəlin anası gündə bir yumaq əyirərdi, keçəl aparıb onu bazarda satardı. (Nağıl).

◊ Yumağa dönmək – büzüşmək, yığışmaq, kiçilmək. <Əhməd:> Rüstəm bəy kimi pəhləvanın beli bükülüb, özü dönüb bir yumağa. N. V.. O, kinindən büzüşdükcə bir yumağa dönür bəzən. S. V..